اگر در آسمان باشی پر از پرواز خواهم شد

اگر در انتها باشی پر از آغاز خواهم شد

تو از آن کلبه ی چشمت نگاهی بر دل من کن

ببین از سحر چشمانت پر از اعجاز خواهم شد

تو با موج نفسهایت مرا غرق نوازش کن

در اعماق وجود خود پر از یک راز خواهم شد

مرا با لحن شیرینت فقط یک دم صدایم کن

از آن لحظه پر از ساز و پر از آواز خواهم شد

گر فرصتی بود مرا

میرفتم از پلکان ستاره ها بالا

میچیدم سیب های سرخ

از درخت عاطفه تا فردا

و خورشید را

 جامه ای از نارنج بر تن میکردم

ماه را

 توری از  ابریشم بر سر میگذاشتم

گرمرا  ذهن خیال بافم مجالی میداد

واژه ی جنگ را پاک میکردم،

 از سر فصل خودخواهی انسان

تمامی دلها را پیوند میزدم به هم

تنها به ساده گی یك نگاه

فقر را میزدودم از چهره ی خیابان

تا که آه از نهاد آدمیت بر نخیزد

و جهان را گلباران میکردم

تا كه از عطرش

تمامی آدمیان سرمست شوند

گر فرصتی بود مرا

پُر از یــاد تـو... پـُرِ خاطـره

چشام هر شـــب از نبودت پره

اگـه قلـبـــ من واســتـــ می زنه

اگه بی چـشماتــ دلمــ می شـکنه

خداحــافظـ تــو...

با اینــکه هـنوزمــ مـی میـرمـ بـراتــ

خداحــافظ تـو...

می سـوزونـنمــ آتیــش خاطراتـــ

خداحافـظ تــو..

تـا قـلبمـ بـه تـنهایـی عـادتــ کنـه

تا اشـکمـ بـه چشـمامـ خیـانـتــ کـنه

خداحـافظـ تو... خداحافـظـ تو ....

.

.

.

قرارمـون نـبود تـنها بـری تـو

قـرارمـون نـبود بـی تـو بـمونمـ

قـرارمـون نبـود فـاصلـه باشـه

قـرارمـون نـبود بـی تـو بـخونـمــ

خداحـافظـ تـو...

با اینکـه هـنوزمـ مـی مـیرمـ براتـ

خداحـافظـ تو...

می سـوزونـنمــ آتـیش خـاطراتــ

خـداحافـظـ تـو..

تـا قلبـمـ بـه تـنهایـی عـادتــ کنـه

تا اشـکمـ بـه چـشمـامـ خـیانتــ کـنه

خـداحافـظـ تــو... خداحـافــظـ تـــو ....

به آغوش تو محتـاجم

برای حــس آرامــش

برای زندگی با تـو

پرازشوقم پرازخواهش

به دستای تو محتاجم

برای لـمس خوشـبختی

واسه تسکین قلبی که

براش عادت شده سختی

به چشمای تو محتاجم

واسه تعبیر این رویا

که بازم میشه عاشق شد

تواین بی رحمــی دنیا

به لبخـــندتو محتاجم

که تنها دلخوشیم باشه

بذاردنـیای بـی روحـم

به لبخندتــوزیبا شـه

به تو محتاجمـو بایـد

پـناه هـق هـقم بـاشی

همـیـشه آرزوم بـوده

که روزی عاشـقم باشی..

زیر باران بیا قدم بزنیم

نو بگوییم و نو بیندیشیم

عادت کهنه را به هم بزنیم

و ز باران، کمی بیاموزیم

که بباریم و حرف کم بزنیم

کم بباریم اگر، ولی همه جا

عالمی را به چهره نم بزنیم

سخن از عشق، خود به خود زیباست

سخن عاشقانه ای به هم بزنیم

قلم زندگی به دل است

زندگی را بیا رقم بزنیم

سالکم قطره ها در انتظار تواند

زیر باران بیا قدم بزنیم

دل من ! آرام باش.بگذار این جدایی تكامل عشق باشد، نه مرگ.بگذار پرنده های خیالمان به كوچه باغ های خاطرات بیشترین سرك را بكشند.بگذار پروازهای آزاد، به آرامش آشیانه بیانجامد.

ای عاقبت زیبا! ای حرفهای آخر! من سرم را در پیشگاه عشق به احترام فرود آورده ام من اینك شكوفا شده ام، همچوگلبرگ هایی از جنس آسمان، كه خورشید چشمی به سوی من چرخانده.

تلخی هجر

دیـرگاهی است ندادی به منِ خسته پیامی

                                         لیك هـردم بود از جانب من بـر تو سلامی

لحظه ها در گــذر و من به دایـم نگرانم

                                        لیكن از سوی تو ما را، نه نگاهی ، نه كلامی

گفت سعدی كه نسوزد ز غم عشق،دل خامی

                                        ولی از قهـر تو سوزد دل هـر پخته و خامی

در دل نازك من تلخی این همه هجــر بماند

                                           تـا نگیرم ز لب نازك شیـرین تو كـامی

من در این دشت ندیدم چو تو صیاد زبر دست

                                          خم ابروت،كمان است و خم زلف تو دامی

از همان لحظــه كه از چشم تـو فتـادم

                                           عهـد كردم كه نیارم به لب از غیر تو نامی

با «دماوند» چه كردی تو، كه از جای نخیزد

                                           تا ننوشد ز دو چشمان غزل گوی تو جامی

صدای پر زدن احساس را می شنوم

و نگاهت را به خاطر می آورم

و سكوت و چشمان بی قرارت را

نگاهت بر صورتم سنگینی می كرد

            به یاد می آورم تو را

                        در آغوش باران

                            و رفتنت را بی من

از پس یك احساس كودكانه

                                       صدای خنده هایت را

طنین انداز كوچه های بی قراری كرده ام

             اما اكنون بی تو

                     سكوت همه جا را فرا گرفته

قاصدک ! هان ، چه خبر آوردی ؟

از کجا وز که خبر آوردی ؟

 خوش خبر باشی ، اما ،‌اما

گرد بام و در من 

 بی ثمر می گردی

انتظار خبری نیست مرا 

 نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری

برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس 

 برو آنجا که تو را منتظرند 

 قاصدک

در دل من همه کورند و کرند

دست بردار ازین در وطن خویش غریب

قاصد تجربه های همه تلخ 

 با دلم می گوید 

 که دروغی تو ، دروغ 

 که فریبی تو. ، فریب 

 قاصدک 1 هان ، ولی ... آخر ... ای وای 

 راستی ایا رفتی با باد ؟

با توام ، ای! کجا رفتی ؟ ای

راستی ایا جایی خبری هست هنوز ؟

مانده خکستر گرمی ، جایی ؟

 در اجاقی طمع شعله نمی بندم خردک شرری هست هنوز ؟

 قاصدک

برهای همه عالم شب و روز

در دلم می گریند

هیچ وقت از خودت پرسیدی قیمت یه روز زندگی چنده ؟

تموم روز و کار می کنیم و آخرشم از زمین و زمان شاکی میشیم که چیزی نداریم ، شمارو به خدا تا حالا از خودتون پرسیدید :

1-

قیمت یه روز بارونی چنده؟

2-  یه بعدازظهر دلنشین آفتابی رو چند می خری؟

3-  حاضری برای بو کردن یه بنفشه وحشی توی یه صبح بهاری یه تراول بدی؟

4-  پوستر تمام رخ ماه قیمتش چنده؟

5-  اگه نصف روز هم بشینی به نیلوفر سوسنی رنگی که کنار جاده در اومده نگاه کنی بوته اش ازت پول نمی گیره.

چرا وقتی رعد و برق میاد تو زیر درخت فرار می کنی؟ می ترسی برقش بگیرت، نه، اون می خواد ابهتشو نشون بده. آخه بعضی وقت ها یادمون میره چرا بارون می یاد. این جوری فقط می خواد بگه منم هستم، فراموش نکن که همین بارون که کلافت می کنه که میگی : اه چه بی موقع شروع شد، کاش چتر داشتم .

بعضی وقتا دلت برای نیم ساعت قدم زدن زیر نم نم بارون لک می زنه. هیچ وقت شده بگی دستت درد نکنه؟ شده از خودت بپرسی چرا تمام وجودشو روی سرما گریه می کنه؟ اونقدر که دیگه برای خودش چیزی نمی مونه و نابود میشه .

هیچ وقت از ابرها تشکر کردی؟

هیچ وقت شده از خودت بپرسی که چرا ذره ذره وجودشو انرژی می کنه و به موجودات می بخشه، ماهانه می گیره یا قراردادی کار می کنه ؟

چرا نیلوفر صبح باز میشه و ظهر بسته می شه؟ بابت این کارش چقدر حقوق می گیره؟ چرا فیش پول بارون ماهانه برای ما نمی یاد؟ چرا آبونمان اکسیژن هوا رو پرداخت نمی کنیم؟

تا حالا شده به خاطر این که زیر یه درخت بشینی و به آواز بلبل گوش کنی پول بدی؟

قشنگ ترین سمفونی طبیعت رو می تونی یه شب مهتابی کنار رودخونه گوش کنی . قیمت بلیتش دل تومنه .

خودت رو به آب و آتیش می زنی که حتی تابلوی گل آفتابگردون رو بخری و بچسبونی به دیوار اتاقت ولی اگه به خودت یک کم زحمت بدی می تونی قشنگ ترین تابلوی گل آفتابگردون رو توی طبیعت ببینی. گل های آفتابگردونی که اگه بارون بخورن نه تنها رنگشون پاک نمی شه، بلکه پررنگ تر هم میشن، لازم نیست روی این تابلو کاور بکشی که چون خاک روشو، شبنم صبح پاک می کنه و می بره.

تو که قیمت همه چیز و با پول می سنجی تا حالا شده از خدا بپرسی قیمت یه دست سالم چنده؟ یه چشم سالم چنده؟ چقدر باید بابت اشرف مخلوقات بودنم پرداخت کنم؟ خیلی خنده داره نه؟ و خیلی سوال ها مثل این که شاید به ذهن هیچ کدوممون نرسه؟

اون وقت تو موجود خاکی اگه یه روز یکی از این دارایی هایی رو که داری ازت بگیرن زمین و زمان رو به فحش و بد و بیراه می گیری؟ چی خیال کردی؟ پشت قبالت که ننوشتن. نه عزیز خیال کردی! اینا همه لطفه، همه نعمته که جنابعالی به حساب حق و حقوق خودت می ذاری، اگه صاحبش بخواد می تونه همه رو آنی ازت پس بگیره.

اینو بدون اگه یه روزی فهمیدی قیمت یه لیتر بارون چنده؟ قیمت یه ساعت روشنایی خورشید چنده؟ چقدر باید بابت مکالمه روزانمون با خدا پول بدیم ؟ یا این که چقدر بدیم تا بابت یک کاستی که از صدای بلبل ضبط کردیم تحت پیگردقانونی قرار نگیریم، اون وقت می فهمی که چرا داری تو این دنیا وول می خوری .

خیلی سخته که بغض داشته باشی اما نخوای کسی بفهمه !

خیلی سخته که عزیز ترین کست

ازت بخواد فراموشش کنی !

خیلی سخته که سالگرد آشنایی با عشقت رو بدون حضور خودش

جشن بگیری !

خیلی سخته که روز تولدت همه بهت تبریک بگن جز اون  که فکر میکنی به

خاطرش زنده ای !

خیلی سخته که غرورت رو به خاطر یه نفر بشکنی بعد بفهمی دوست نداره

!

خیلی سخته که همه چیز رو به خاطر یه نفر از دست بدی اما اون بهت بگه!!! دیگه نمی

خوامت!!!

امشب به یاد تک تکِ شب ها دلم گرفت

در اضطراب کهنه ی غم ها، دلم گرفت

انگار بغض تازه ای از نو شکسته شد

در التهابِ خیسِ ورق ها، دلم گرفت

از خواندن تمام خبرها تنم بسوخت

از گفتن تمام غزل ها دلم گرفت

در انتظار تا که بگیرم خبر ز تو

در آتشِ گرفته سراپا دلم گرفت

متروکه نیست خلوتِ سرد دلم ولی

از ارتباطِ مردم ِدنیا دلم گرفت

یک ردِ پا که سهمِ من از بی نشانی است

از ردِ خون که مانده به هر جا، دلم گرفت

اینجا منم و خاطره هایی تمام تلخ

اقرار میکنم، درآمدم از پا دلم گرفت

باز باران٬ با ترانه
میخورد بر بام خانه

خانه ام کو؟ خانه ات کو؟
آن دل دیوانه ات کو؟

روزهای کودکی کو؟
فصل خوب سادگی کو؟

* * *

یادت آید روز باران
گردش یک روز دیرین؟

پس چه شد دیگر٬ کجا رفت؟
خاطرات خوب و رنگین

در پس آن کوی بن بست
در دل تو٬ آرزو هست؟

* * *

کودک خوشحال دیروز
غرق در غمهای امروز

یاد باران رفته از یاد
آرزوها رفته بر باد

* * *

باز باران٬ باز باران
میخورد بر بام خانه

بی ترانه٬ بی بهانه
شایدم٬ گم کرده خانه

فراموش مکن تا باران نباشد رنگين کمان نيست تا تلخي نباشد

شيريني

 نيست و گاهي همين دشواري هاست که از ما انساني نيرومند تر و

 شايسته تر مي سازد خواهي ديد ، آ ري خورشيد بار ديگر درخشيدن

آغاز مي کند

 باران سلام

_{امیدوارم حال تو،باشد همیشه رو براه .شکرخدا ،من هم ندارم غصه ای؛جز دوری از آن روی ماه}

 _{از راه دور ، سوسن سلامت می کند ، مریم دعاگوی شماست .هان راستی ،پروانه اینجا پیش ماست ،او هم دعاگوی شماست}

 _{یادش بخیر ! با آن صدای شرشرت ،ما روزهایی داشتیم .یا راستش ،آن وقت هادر قلب تو ،ما نیز جایی داشتیم}

 _{باران من ،حالا که تابستان شده،ما منتظر ،ما تشنه ایم .دیگر بیا ، دیگر غم دوری بس است .ما بیش از اینها تشنه ایم}

_{باور بکن لبخند ما را تشنگی،از روی لب دزدیده است .اصلاً بپرس در باغ ما،این چند روز ،آیا گلی خندیده است ؟}

_{این نامه را کوکب نوشت.از جانب گلهای باغ .حتماً بیا .دیگر خداحافظ تمام.}

_{قربان تو.مینای باغ}

            باران اشک خدا! کجا پنهان شدي؟

ميخواهم بر من بباري...!

باران ببار!

ببار که دلم دلتنگ اوست،

ببار که شايد در صداي دلنشين تو طنين صداي او را بشنوم!

ببار و دلتنگي را، دلتنگي را بشوي...! اکنون تمام دل تنگي آسمان با من است .

تاب دوري ات از آسمان ساخته نيست.

چه رسد به من .

بعد از اين اگر کسي صدايم کرد بگوييد

رفته پي ماه پنجره اش بگردد.

در سکوت و فاصله آرام مي گيرم

تنها براي انعکاس يک صداي آشنا...

در زیر باران نشسته بودم… چشمم را به آسمان دوخته بودم…

چشمم را به ابرهای سرگردان دوخته بودم…انتظار می کشیدم…انتظار قطره ای

عاشق از باران که از آسمان بیاید و بر چشمانم بنشیند… تا شاید چشمانم عاشق آن

قطره شود…

باران می بارید آسمان می نالید، ابرها بی قرار بودند…صدای رعد ابرها سکوت آسمان را در

هم شکسته بود… خیس خیس شده بودم ، مثل پرنده ای در زیر باران…!

دوست داشتم پرواز کنم در اوج آسمانها تا شاید خودم قطره عاشق را میان این همه قطره پیدا

کنم… می دانستم قطره هایی که از آسمان می ریزد اشکهای آسمان است… اشکهایی که

هر قطره از آن خاطره ای بیش نبود…

در رویاهایم پروازکردم ، در اوج آسمانها، در میان ابرها، در میان قطره ها! چطور می شود از

میان این همه قطره باران ، قطره عاشق را پیدا کرد؟! قطره هایی که هر وقت به زمین میریخت

یا به دریا می رفت!، یا به رودخانه! ، یا به صحرا می رفت و به زمین فرو می رفت و یا بر روی گل

می نشست!… من به دنبال قطره ای بودم که بر روی چشمانم بنشیند…

نه قطره ای که عاشق دریا یا گل شود…و یا اینکه ناپدید شود!… من قطره عاشق را

می خواستم که یک رنگ باشد!… همان رنگ باران عشق من…!

نگاهم به باران بود ، در دلم چه غوغایی بود!… انتظار به سر رسید ، قطره عاشق به چشمانم

نرسید!…

باران کم کم داشت رد خود را گم می کرد…و آسمان داشت آرام میگرفت! دلم نمی خواست

آسمان آرام بگیرد اما…! من نا امید نشدم و باز هم منتظر ماندم… آنقدر انتظار کشیدم تا…قطره

آخرباران را از آن بالاها می دیدم… قطره ای که آرزو داشتم به چشمانم بنشیند…

آرزو داشتم بیاید و با چشمانم دوست شود… قطره باران داشت به سوی چشمانم می آمد… نگاهم همچنان به آن قطره بود…

طوفان سعی داشت قطره را از چشمانم جدا کند و نگذارد به چشمانم بنشیند…

اما آن قطره عشق با طوفان جنگید ، از طوفان گذشت و به چشمانم نشست…

چه لحظه قشنگی…

در همان لحظه که قطره باران عشقم داشت به زمین می ریخت چشمان من هم شروع به

اشک ریختن کرد… اشکهایم با آن قطره یکی شده بود…احساس کردم قطره عاشق در قلبم

نشسته…به قطره وابسته شدم… آن قطره پاک پاک بود چون از آسمان آمده بود…همان قطره

ای که باران عشقم به من هدیه داد.